De geschiedenis van Rwanda

De eerste bewoners van Rwanda waren de Twa, zij waren vooral jagers. Tegenwoordig maken de Twa 1% van de totale bevolking uit.

Vanaf de zevende eeuw voor Christus arriveerden de Hutu’s in Rwanda. Beetje bij beetje veroverden de Hutu’s grondgebied op de Twa. Soms betaalden zij voor grond, soms pikten zij het gewoon in. Toch leefden de Twa en Hutu’s vrijwel vreedzaam naast elkaar. De Hutu’s maken 84% van de bevolking uit. De derde etnische groep, de Tutsi’s, waren veehouders. Zij vestigden zich vanaf de dertiende eeuw in Rwanda. De komst van de Tutsi’s is zeer geleidelijk gegaan, beetje voor beetje. Zij maken 15% van de totale bevolking uit. Vanaf de veertiende eeuw ontstaan er koninkrijken, de Tutsi’s hebben de meeste macht, terwijl zij maar 15% van de bevolking uitmaken!

Hoe de Tutsi’s-veehouders erin zijn geslaagd de Hutu’s te onderwerpen, blijft een raadsel, onderzoekers zijn het er niet over eens. Toch leefden de twee stammen vreedzaam naast elkaar, maar in de 17e eeuw veranderde dat. Toen kregen de Tutsi’s definitief de volledige macht in handen en werden de Hutu’s zeer afhankelijk van de Tutsi’s. Dit kwam door een pachtsysteem  dat werd ingevoerd, de Hutu’s pachtten het land van de Tutsi’s. In 1916 werd Rwanda gekoloniseerd door België, de Duitsers hadden het gebied daarvoor heel kort in handen.

In 1925 wordt Rwanda/Burundi zelfs een administratief onderdeel van Belgisch Kongo.

De Belgen lieten de Tutsi’s aan de macht, de macht van de Tutsi’s werd zelfs uitgebreid.De Belgen bestuurden het gebied door middel van de Tutsi-koningen. Door deze ontwikkelingen werd het verschil tussen Tutsi’s en Hutu’s nog groter.

Na de kolonisatie

In 1961 werd Rwanda onafhankelijk, het hoorde ook niet meer bij Burundi. De Hutu’s grepen nu de macht en duizenden Tutsi’s vluchtten het land uit. Later deden de Hutu’s veel invallen vanuit het buitenland om de regering omver te werpen, maar dat mislukte. Wel werd de instabiliteit hierdoor groter en de haat tegen de Tutsi’s werd steeds groter. Rwanda kreeg een eenpartij staat, maar het ging niet goed met het land. Vele staatsgrepen zouden volgen en er was veel onrust.

De evenementen van 1994

In 1990 werd Rwanda binnengevallen door Tutsi-rebellen, die als kind waren gevlucht, onder de naam Front Patriotique Rwandaise (FPR). Dankzij hulp uit Zaïre en van Belgische en Franse troepen die gestuurd waren om de burgers te beschermen, wist het regeringsleger stand te houden. President Habyarimana voerde in 1991 een nieuwe, democratische grondwet in, maar onlusten bleven voortduren. In 1994 werd president Habyarimana vermoord. Zijn dood leidde tot een golf van wraakacties. Intussen had het FPR het land bezet en het kreeg de macht. De overwinning van de FPR om de macht in het land leverde echter geen vrede op. De Verenigde Naties besloten niet tot ingrijpen, er kwam alleen een VN-vredesmacht en zorgde alleen voor het evacueren van buitenlanders. Er was inmiddels bijna een totale burgeroorlog uitgebroken.

Enerzijds vermoorden de Hutu’s de Tutsi’s en gematigde Hutu’s. Anderzijds doodde het FPR vele Hutu’s. Twee miljoen burgers sloegen op de vlucht, ze zorgden  voor overvolle vluchtelingenkampen in de regio. Het totaal aantal slachtoffers werd geraamd op bijna een miljoen.

Eind 1996 kwam er een massale terugkeer van ongeveer 1,4 miljoen vluchtelingen, maar dit betekende ook geen einde aan al het geweld. Ammesty International schatte dat het FPR in de eerste maanden van 1998 verantwoordelijk was geweest voor 6000 doden. Ook in 1998 en later bleef het geweld voortduren.